40 χρόνια Εργαστήρι Κεραμικής της ΑΓΣ

Δίνει «ζωή» σε ένα άψυχο υλικό. Με τα χέρια της πλάθει και δημιουργεί έργα τέχνης και χρηστικά αντικείμενα. Η Χριστίνα Lansdale Willis είναι ένα αεικίνητο, ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα. Αγαπά τη ζωή και τις προκλήσεις της. Για τέσσερις δεκαετίες είναι η υπεύθυνη του Εργαστηρίου Κεραμικής της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής και έχει διδάξει σε εκατοντάδες μαθητές και ενήλικες πώς να μεταμορφώσουν τον πηλό!

«Ο πηλός παραμένει το υλικό μέσα από το οποίο βρίσκω τον εαυτό μου. Το αντικείμενο έρευνας και πειραμάτων μου μαζί με τις άπειρες δυνατότητες που παρέχει στη φόρμα, το σχήμα, το χρώμα και το ψήσιμο. Η δουλειά μου είναι εμπνευσμένη από το άμεσο περιβάλλον μου: τη θάλασσα, τις ελιές και τις φυσικές υφές», λέει.

Θυμάται το πρώτο Εργαστήριο Κεραμικής, το οποίο χτίστηκε το 1981 στο γκαράζ του σπιτιού του προέδρου. «Μόλις είχα επιστρέψει στην Ελλάδα με πτυχίο Κεραμικής από το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στη Σάντα Κρουζ και ήθελα να αρχίσω το δικό μου Εργαστήριο και να διδάξω την κεραμική. Οι πρώτοι μου μαθητές ήταν τα παιδιά του προσωπικού της Σχολής που διέμεναν στο campusκαι επίσης μερικοί μαθητές Λυκείου. Έφτιαξα έναν πετρελαιοκίνητο κλίβανο που στέκεται ακόμα και φιλοξενεί την ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Τσάτσου όταν είχε επισκεφτεί τη Σχολή»,είπε. Το 1985 δημιουργήθηκε Εργαστήριο στο υπόγειο του Princeton Hall ως μέρος της ανακαίνισής του. Αποτελούνταν από έναν κλίβανο και από τέσσερις ηλεκτρικούς τροχούς, που αγοράστηκαν με δωρεά του Norman Gilbertson στη μνήμη της συζύγου του, Doreen. Ο σύλλογος Κεραμικής με μαθητές Λυκείου συνεχίστηκε και ξεκίνησα και πρωινά μαθήματα με ενήλικες. Το 2012 το Εργαστήριο μετακόμισε στο ισόγειο του Kinnard House όπου παραμένει μέχρι σήμερα.

«Η κεραμική δεν είναι ένα ταλέντο που είτε το έχουμε, είτε δεν το έχουμε. Όλοι είμαστε ζωντανοί, όλοι αναπνέουμε και όλοι έχουμε μοναδικές αξίες. Χρειάζεται σκληρή συνειδητή και ασυνείδητη δουλειά για να συνδέσουμε τα στοιχεία με αυτά που κάνουμε, για να βρούμε το καλλιτεχνικό στίγμα μας. Διαπλάθουμε αμοιβαία τόσο τον πηλό, όσο και τον εαυτό μας. Τα κεραμικά δεν είναι απλά αντικείμενα. Είναι πρόσφορα σε μία τελετή», είπε συγκινημένη.

Στην ερώτηση «πως συνδέεται η κεραμική με τους εκπαιδευτικούς σκοπούς της Σχολής;», απάντησε ότι «η εργασία με πηλό είναι και θεραπευτική και δημιουργική. Νομίζω ότι ταιριάζει πολύ με την έννοια του αγροτουρισμού». Υπογράμμισε ότι τα τελευταία χρόνια έχει διδάξει σε όλες τις ηλικίες, συμπεριλαμβανομένων μαθητών δημοτικού, γυμνασίου αλλά και ενηλίκων, και τόνισε ότι κάθε χρόνο παρακολουθούν τα μαθήματα του Εργαστηρίου περίπου 100 μαθητές.

Χαρακτήρισε τον πηλό ως «ζωή, θετική ενέργεια, χαρά και δημιουργία» και θυμήθηκε με νοσταλγία τη διάλεξη που είχε δώσει πριν από χρόνια στο ίδρυμα της Βυζαντινής Κεραμικής Πάφου όπου συμμετείχε και ομάδα μαθητών της. «Μακάρι να υπήρχαν περισσότερες ώρες την ημέρα και να μπορούσα να διδάξω κεραμική σε όλους στη Σχολή. Είναι μεγάλο προνόμιο να βοηθάς τους ανθρώπους να φτάσουν τις υψηλότερες δυνατότητές τους και να βρουν τον δημιουργικό τους εαυτό», κατέληξε.

Να σημειωυεί ότι τα τελευταία 20 χρόνια, το Εργαστήριο Κεραμικής έχει ενταχθεί στα προγράμματα Διά Βίου Μάθησης της Σχολής.