18. 10. 2021
Η συνάντηση έγινε στα τέλη της δεκαετίας του ’90 στο επιβλητικό πέτρινο Princeton Hall, το οποίο τότε λειτουργούσε ως οικοτροφείο. Ο Λέανδρος και η Κατερίνα Μπάσμπα περίμεναν με προσμονή τον νεαρό Ευάγγελο Πλιάτσαρη από τα Ιωάννινα. Ήταν ο υπότροφός τους, ο οποίος σπούδαζε στο Επαγγελματικό Λύκειο. Η συνάντηση ήταν συγκινητική και έγινε σε θερμό και στοργικό κλίμα. Ο τότε 17χρονος ευχαρίστησε θερμά το ζευγάρι για τη δυνατότητα που του έδωσε να σπουδάσει σε ένα τόσο καλό σχολείο. Η σχέση του Λέανδρου και της Κατερίνας Μπάσμπα με τη Σχολή, είχε αρχίσει πριν από μερικά χρόνια και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Χάρη στο φιλάνθρωπο ζευγάρι, δεκάδες παιδιά έχουν σπουδάσει και συνεχίζουν να σπουδάζουν στην ΑΓΣ, εφοδιαζόμενα με γνώση και πρακτική που τους επιτρέψουν να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον.
«Δεν θα τα κατάφερνα χωρίς τη βοήθεια του Λέανδρου και της Κατερίνας Μπάσμπα. Χάρη στο ζευγάρι μπόρεσα και σπούδασα στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή. Τους χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη για όσα έχουν κάνει για εμένα», λέει συγκινημένος ο 40χρονος Ευάγγελος Πλιάτσαρης. Θυμάται τη συνάντηση και το πραγματικό ενδιαφέρον του ζευγαριού για τα μελλοντικά σχέδιά του. «Οι ερωτήσεις αποκάλυπταν πόσο ζεστοί άνθρωποι είναι και πόσο νοιάζονται για τους υπότροφούς τους. Με ρώτησαν πως τα περνούσα στη Σχολή, αν οι καθηγητές ήταν καλοί, αν έπαιρνα καλούς βαθμούς, αν μου έλειπε κάτι και τέλος τι σκόπευα να κάνω στη ζωή μου. Καθίσαμε και συζητήσαμε για αρκετή ώρα και όλο αυτό το διάστημα συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό πράγμα είναι η προσφορά προς τον συνάνθρωπο. Μακάρι να υπάρχουν και άλλοι φιλάνθρωποι και δωρητές όπως ο Λέανδρος και η Κατερίνα Μπάσμπα», είπε. Ο Ευάγγελος Πλιάτσαρης αποφοίτησε από το ΕΠΑΛ της ΑΓΣ το 2000 και συνέχισε τις σπουδές του σε ΤΕΙ. Αμέσως μετά επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του και σήμερα εργάζεται ως υπεύθυνος ανάπτυξης της Ολυμπιακής Ζυθοποιίας στην περιφέρεια της Ηπείρου.
Η Αμερικανική Γεωργική Σχολή δεν είναι απλά ένα σχολείο που παρέχει γνώσεις, αλλά ένας χώρος όπου διαπλάθονται χαρακτήρες και από όπου αποφοιτούν σωστοί άνθρωποι και πολίτες που αγαπούν τον τόπο τους, τονίζουν ο Λέανδρος και η Κατερίνα Μπάσμπα. Αποκαλύπτουν γιατί επέλεξαν να στηρίζουν στο ιστορικό Πρόγραμμα Υποτροφιών του Ιδρύματος, θυμούνται την πρώτη φορά που πέρασαν την πύλη του και συμβουλεύουν τους νέους να αδράξουν τις ευκαιρίες που τους παρέχει η ΑΓΣ.
Τι σημαίνουν για εσάς οι λέξεις «γενναιοδωρία» και «προσφορά»;
Γενναιοδωρία και προσφορά είναι δύο λέξεις αλληλένδετες, που δεν υπάρχουν η μία χωρίς την άλλη, αλλά και οι δύο μαζί πηγάζουν από την αγάπη και το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο. Η προσφορά δεν μπορεί να υπάρξει αυτεξούσια χωρίς την προϋπόθεση της γενναιοδωρίας, που ωθεί τον άνθρωπο να προσφέρει όσα περισσότερα μπορεί – και μερικές φορές ακόμη και περισσότερα από όσα μπορεί – χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα. Ακριβώς για αυτό η ικανοποίηση και η χαρά που εισπράττει κανείς όταν προσφέρει δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα υλικό αντάλλαγμα. Αυτό που μένει πάντοτε είναι η αίσθηση της αγάπης, της ισότιμης αγάπης, αφού η γενναιοδωρία δεν περιμένει καμία ευγνωμοσύνη.
Γιατί επιλέξατε να συνεισφέρετε στο ιστορικό Πρόγραμμα Υποτροφιών της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής;
Το ενδιαφέρον μας κίνησε αρχικά ένα άρθρο στην εφημερίδα για κάποια εκδήλωση της Σχολής. Στο άρθρο αυτό υπήρχαν και μερικά στοιχεία για το έργο που επιτελείται. Πρέπει να ήταν το 1997, αν δεν κάνω λάθος, όταν αποφασίσαμε να επισκεφθούμε τη Σχολή, γιατί Πρόεδρος ήταν ο George Draper και το Perrotis College μόλις είχε ιδρυθεί. Το νεοσύστατο μικρό μας Ίδρυμα ενδιαφερόταν ζωηρά να θεσπίσει μία ή δύο υποτροφίες σχετικές με τον αγροτικό τομέα στη μνήμη του Τηλέμαχου Μπάσμπα, πατέρα του Λέανδρου Μπάσμπα, ο οποίος ήταν γεωπόνος. Με καταγωγή από τη Δόλιανη της Ηπείρου ο Τηλέμαχος Μπάσμπας μετανάστευσε στη Ρουμανία, όπου σπούδασε γεωπονία και απέκτησε περιουσία στο πλευρό του θείου του. Με την προτροπή της Εθνικής Εταιρείας επέστρεψε στην Ελλάδα, στην περιοχή της Κομοτηνής, όπου απέκτησε γεωργικές εκτάσεις – τμήμα τους που δώρισε στο Ελληνικό Κράτος αποτέλεσε τον πυρήνα για το προσφυγικό χωριό Υφανταί, όπου μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923 εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από την Ανατολική Ρωμυλία και τον Πόντο.
Ήλθαμε λοιπόν στη Θεσσαλονίκη για το Thanksgiving και φιλοξενηθήκαμε με τον απαράμιλλο τρόπο της Σχολής στο Cincinnati, μαζί με τους αξέχαστους Γιώργο και Λυδία Λεγάκη και το αγαπητό μας ζεύγος Παντελιάδη. Οι μέρες που περάσαμε μας εντυπώθηκαν στη μνήμη. Πάνω από όλα όμως μας εντυπωσίασαν η όλη λειτουργία της Σχολής, η εμφανής αγάπη των διδασκόντων για το έργο τους, η χαρά που αποτυπωνόταν στα γελαστά πρόσωπα των μαθητών. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ έναν υπότροφό μας που μας είπε: «Κάθε μέρα ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε τη δυνατότητα να έρθω στη Σχολή». Ήταν φανερό ότι αυτό δεν ήταν απλώς ένα σχολείο που παρέχει γνώσεις, αλλά ένας χώρος όπου διαπλάθονται χαρακτήρες και από όπου αποφοιτούν σωστοί άνθρωποι και πολίτες που αγαπούν τον τόπο τους. Εδώ δεν επρόκειτο για άλλο ένα ίδρυμα που ζητούσε τη συνδρομή μας, αλλά για ένα φυτώριο νέων ανθρώπων με ιδιαίτερες γνώσεις, που μπορούν να ξαναδώσουν ζωή στην ελληνική ύπαιθρο. Εικοσιπέντε χρόνια αργότερα αισθανόμαστε το ίδιο για τη Σχολή και τους ανθρώπους της και τρέφουμε την ίδια εμπιστοσύνη.
Πόσο ικανοποιημένοι είστε από τον τρόπο που η Σχολή διαχειρίστηκε τη δωρεά σας;
Για μας η Σχολή υπήρξε πάντα υπόδειγμα διαχείρισης της δωρεάς μας. Είχαμε πάντα τη βεβαιότητα ότι και το τελευταίο λεπτό θα πάει εκεί που πρέπει και θα αξιοποιηθεί πλήρως.
Τι συμβουλεύετε τους μαθητές της Σχολής που ωφελούνται από τη δωρεά σας;
Να αδράξουν τις ευκαιρίες που τους δημιούργησε η Σχολή, ανοίγοντάς τους ορίζοντες στη γνώση και ετοιμάζοντάς τους να βγουν στην κοινωνία, για να προσφέρουν με τη σειρά τους στον τόπο τους, πραγματοποιώντας τα όνειρά τους.
.jpg)
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
