Για 36 ολόκληρα χρόνια ο Τάσος Αποστολίδης χρωμάτισε με την πληθωρική και εμβληματική του προσωπικότητα τις αίθουσες, τα γραφεία, τους καταπράσινους δρόμους αλλά και τις αναμνήσεις των ανθρώπων που συνεργάστηκαν μαζί του στη Σχολή. Από το 1979 έως το 2015 που συνταξιοδοτήθηκε αναμφισβήτητα άφησε έντονο το στίγμα του στην ιστορία του ιδρύματος.

Αντιπρόεδρος, Διευθυντής Δευτεροβάθμιων Προγραμμάτων, αλλά και επιτυχημένος σεναριογράφος 40 βιβλίων (κόμικς τα περισσότερα), χαρισματικός στην επικοινωνία, με αστείρευτο χιούμορ και διάθεση για προσφορά στη Σχολή αλλά και τον ευρύτερο χώρο των γραμμάτων και των τεχνών.

Η επίδραση της Σχολής στην προσωπικότητά του όπως παραδέχεται και ο ίδιος ήταν πολύπλευρη και πολυσχιδής: «Το να ζεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον και να κάνεις εκπαίδευση σε βοηθάει να αναπτυχθείς και ως επιστήμονας και ως άνθρωπος. Κι επειδή κι οι δάσκαλοι μαθαίνουν, το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα από τη Σχολή είναι ότι εισπράττεις ό,τι δίνεις. Είτε έργο λέγεται αυτό, είτε αγάπη, είτε σεβασμός, είτε αφοσίωση!...»

Οι αναμνήσεις του από τη Σχολή είναι τόσες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν υλικό για ένα ακόμη βιβλίο, όμως με ιδιαίτερη συγκίνηση αναπολεί την επίσκεψη του προσωπικού του φίλου και πασίγνωστου μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη το χειμώνα του 1992. Θυμάται τον Μίκη να δακρύζει από έκπληξη και συγκίνηση καθώς οι μαθητές τον υποδέχονταν στο κεφαλόσκαλο του Princeton τραγουδώντας  ''Στο περιγιάλι το κρυφό κι άσπρο σαν περιστέρι...'' ενώ ταυτόχρονα ομάδες καθηγητών και εργαζομένων έβγαιναν σιγοτραγουδώντας και αυτοί από όλα τα γύρω δρομάκια και κατευθύνονταν αργά προς τη σκάλα.

Ο κος Αποστολίδης σταματά σε δεκάδες συναδέλφους που συνάντησε και συνεργάστηκε όλα αυτά τα δημιουργικά χρόνια, αλλά δεν ξεχνά τον Κώστα Πασχαλούδη, προϊστάμενο του τμήματος συντήρησης, που είναι αυτός που με την ηρεμία και την ευγένειά του, του έδειξε τον πιο αποτελεσματικό δρόμο δημιουργίας: την ψυχραιμία και την αισιοδοξία. Με χαμόγελο όμως διηγείται και τη συγκατοίκησή του επί σειρά ετών στο ίδιο γραφείο με τη φιλόλογο Βούλη Προύσαλη που όπως τονίζει του έμαθε τη χαρά του εθελοντισμού, την αληθινή φιλαλληλία και κυρίως το σεβασμό προς όλους εκείνους που πέρασαν και προσέφεραν πριν από μας, στη Σχολή. Τον Λίτσα το διευθυντή, τον Ανδρέου το γεωπόνο, τον κυρ-Γιώργο τον κηπουρό και τόσους άλλους!...

Για τον Τάσο Αποστολίδη είναι πάρα πολλά αυτά που κάνουν την Αμερικανική Γεωργική σχολή να ξεχωρίζει, αλλά μετά από 36 χρόνια, και με το γέλιο του να ηχεί ακόμη στους διαδρόμους του James Hall, μας υπενθυμίζει πως πάνω απ’ όλα η Σχολή μας διδάσκει πώς να γίνουνε όλοι, μαθητές, δάσκαλοι και εργαζόμενοι καλύτεροι άνθρωποι.

Έλλη Κωνσταντίνου